Wszy­scy lu­dzie my­ślą. Taka jest na­sza na­tu­ra, bo prze­cież czło­wiek to zwie­rzę my­ślą­ce. Jed­nak­że duża część na­szych ro­zu­mo­wań i for­mu­ło­wa­nych opi­nii jest au­to­ma­tycz­na i bez­re­flek­syj­na, a przez to po­dat­na na błę­dy, wpływ skrzy­wień po­znaw­czych, ste­reo­ty­pów i uprze­dzeń. Ar­gu­men­tu­je­my i po­dej­mu­je­my de­cy­zje w opar­ciu o nie­peł­ne in­for­ma­cje, czę­sto pod pre­sją. Na­sze my­śle­nie bywa… tan­det­ne. A gdy wy­bie­ra­my tan­de­tę, pła­ci­my dwu­krot­nie: za­rów­no pie­niędz­mi, jak i ja­ko­ścią na­sze­go ży­cia. Za­czy­nasz my­śleć kry­tycz­nie, gdy swo­je co­dzien­ne my­śle­nie — czy­li ro­zu­mo­wa­nia, in­ter­pre­ta­cje, oce­ny i de­cy­zje — pod­da­jesz re­flek­sji. I za­mie­rzasz uczy­nić je jak naj­lep­szy­mi.

(Na pod­sta­wie: L. El­der, R. Paul, A Glos­sa­ry of Cri­ti­cal Thin­king Terms and Con­cepts).